Seni anlamak zor gerçekten. Neden, diyeceksin. Haklısın da! Sanırım cevabı biliyorum. Seni anlamak zor gerçekten. Çünkü beni bu kadar insan eleştiriyorken sen sahip çıkıyorsun. Savunuyorsun. Sırtını sırtıma dayıyorsun. Hep bana dayan böyle, diyorsun.… Okumaya devam et
Nasıl olur da bir insan en nefes alamadığını, kimsenin kalbine dokunamadığını düşündüğü anda kalemine sarılır? Ona tutunur… Ondan umar… Belki der… Belki… Elbet bir gün yaşayacaksınız bu duyguyu, anı… Ya da yaşadınız bile…… Okumaya devam et
Sonbaharın kapımızı çok yakında çalacağını iliklerimde hissediyordum ama bu denli erken geleceğini tahmin etmemiştim. Birden her cam açışımda damarlarıma hücum eden sonbahar serinliğiyle hissettim gelişini… Daha birkaç gün öncesinde gülümseyen gökyüzü yasa bürünmüş,… Okumaya devam et
-Uzun zaman sonra, bir şeyleri yeniden keşfetmenin heyecanıyla dopdolu içim! -Keşfetmek… Keşif… Hım?! Bu birçok insan için hiçbir şey ifade etmiyor. Garip gelecek belki (Garipsediyseniz bu iyiye işaret 😉 ama öyle gerçekten… Amaçsız,… Okumaya devam et
Umut hayattaki amaçlarını unutmamaktır. Düşünüp daima olacağına inanmaktır. Belki gerçekleşir diye yeni bir güne “merhaba” demektir. Umut beklemektir. Beklemek ve beklemekten bıkmamaktır! Umut hayata bakışını değiştirir insanın. Güzel düşünüp güzel görmesini sağlar. Umut… Okumaya devam et
Deniz kenarında bir kayanın üzerine oturmuş, güneşin batışını izliyorsun. İçinde ne olduğunu bilmediğin garip hisler taşıyorsun. Aslında o hisleri de umursadığın yok… Ne olduklarını öğrenmek istemiyorsun. Nereden geldiğini bilmediğin seslerin kulağına çarpıp seni… Okumaya devam et
Ne söylemeliyim bilmiyorum. Aslında nereden başlasam onu düşünüyorum. Belki de söyleyecek hiçbir şey kalmadı ama farkında değilim. Ya da fark etmek istemiyorum. Korkuyor muyum yoksa? Evet, haklısın; sana söyleyecek hiçbir şeyim kalmadı. Son… Okumaya devam et
Doğânın gözlerini ovuşturmaya, esneyerek ve gevrek gevrek gülümseyerek uyanmaya başladığı saatlerde, küçük bir beden ve kısa süreli nefesleri vardı sokakta… Otobüs duraklarında bir sis bulutu, ağlamaklı bakışlarıyla süzüyordu gelip geçenleri. Bir kedi yavrusu,… Okumaya devam et
Bir Nisan sabahıydı, hatırlıyorum. Saçları üç numara kesilmiş çocukların mağrur bakışlarına aldırmadan gidiyordun. Bahçemdeki kiraz ağacının çiçekleri açmıştı; sana elveda der gibiydi gökyüzü… Sen, gidiyordun… Ben çocuklar gibi ağlıyordum arkandan bakarken. Saçlarım savruluyordu… Okumaya devam et
İskemlenin kırık dökük tahtaları saçılmış odanın köşesinde. Şömineye atılacak ve bir kibritle birlikte çekip gidecek; geride yalnızca küllerini bırakarak… İnsanlar da öyle değil mi zaten? Sürekli çekip giden ama bir elvedayı bile çok… Okumaya devam et
